Koniczyna perska to gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Pochodzi z terenów dzisiejszego Iranu i Afganistanu. W polskich warunkach jest rośliną wielokośną, jednoroczną, jarą, ale może występować także w formie ozimej. Uprawiana jest zarówno jako roślina pastewna, jak i miododajna. Jak uprawiać koniczynę perską w polskich warunkach, aby jej plony były wysokie?

Wymagania koniczyny perskiej

Z uwagi na to, że koniczyna perska pochodzi ze znacznie cieplejszego klimatu, ma ona wysokie wymagania termiczne, świetlne i wodne. Zaczyna kiełkować w temperaturze 6°C. Szczególnie korzystne są dla niej obfite opady połączone z wysoką temperaturą – wówczas koniczyna perska rośnie bardzo szybko i można z niej zebrać od 4 do 5 pokosów. Jeżeli chodzi o glebę pod uprawę, najlepsze dla koniczyny perskiej są kompleksy pszenne bardzo dobre i dobre oraz żytnie bardzo dobre. Odpowiedni jest także kompleks zbożowo-pastewny mocny o dużej wilgoci.

Siew koniczyny perskiej

Najlepszy termin na siew koniczyny perskiej to druga połowa kwietnia, ewentualnie pierwsza połowa maja. Temperatura gleby powinna wynosić około 8°C. Zbyt wczesny siew może prowadzić do opóźniania wschodów i wzrostu zachwaszczenia. Na jeden hektar należy wysiewać 15-20 kg nasion. Można je kupić między innymi w sklepie Małopolskiej Hodowli Roślin. W przypadku mieszanki z życicą westerwoldzką powinno się wysiewać 13-15 kg koniczyny oraz 8-10 kg życicy na hektar. Optymalny rozstaw rzędów to 10-15 cm, a głębokość siewu nasion 1-1,5 cm. Koniczyna perska wsiewana jest najczęściej w zboża jare, które zapewniają jej ochronę. Przed siewem należy pamiętać o dokładnym odchwaszczeniu pola.

Nawożenie i zbiór koniczyny perskiej

Przed wysianiem koniczyny perskiej należy zastosować odpowiednie dawki nawozów mineralnych. Przeciętnie stosowane dawki nawozów to 20-30 kg azotu, 60-80 kg fosforu oraz 80-100 kg potasu. Nawożenie fosforowo-potasowe można przeprowadzać również jesienią pod orkę przedzimową. Jeśli chodzi o zbiór, to odrosty koniczyny perskiej, z przeznaczeniem na zielonkę, należy kosić w trakcie kwitnienia pędów głównych, a ostatni odrost pozostawić na spasanie. Nie należy wykonywać koszenia poniżej 3-4 cm, ponieważ może to powodować wypadanie roślin. Po pierwszym pokosie plon zielonki z hektara może osiągnąć nawet 100 ton. Jeśli warunki siedliskowe są gorsze, można liczyć na plon w zakresie 30-70 ton z hektara. Z uwagi na to, że koniczyna perska charakteryzuje się niewielką ilością suchej masy, słabiej nadaje się do suszenia, więc powinna być podawana zwierzętom głównie w postaci zielonki.