Uprawa i pielęgnacja ubiorka wiecznie zielonego

Jest to niewielka krzewinka, która należy do rodziny kapustowatych. Pochodzi z Azji, ale możemy ją spotkać w stanie naturalnym także w Europie. W Polsce występuje jedynie w ogrodach, jest dość popularną rośliną i należy do tak zwanej “piątki wiosennej”, czyli przedstawicieli pierwszych, kwitnących roślin w ogrodach. Roślina tworzy bardzo zwarte i gęste poduchy, jeśli siedlisko jest dla niej przyjazne. Kwiaty zebrane są w białe grona, co jest charakterystyczne dla przedstawicieli tej rodziny. Listki są drobne, wąskie i ciemnozielone. Jeśli aura jest sprzyjająca to ubiorek wiecznie zielony powtarza kwitnienie jesienią. Roślina przeważnie kwitnie na biało, ale w sprzedaży są odmiany w kolorach różowych. Zimą roślina pozostaje w stanie ulistnionym, co jest jej dodatkowym atutem dekoracyjnym.

Zastosowanie ubiorka wiecznie zielonego

Roślina ta ma niewielkie rozmiary i jest dość ekspansywna, dzięki czemu bardzo szybko rozkrzewia się i zapełnia puste przestrzenie. Bardzo dobrze komponuje się na rabatach wiosennych. Chętnie sadzona jest z żagwinem ogrodowym, zawciągiem nadmorskim, floksem szydlastym oraz z smagliczką skalną. Wszystkie te rośliny są podobnego wzrostu i kwitną w tym samym czasie. Popularnym zastosowaniem wiecznie zielonej krzewinki jest wysadzanie jej w ogródkach skalnych, pomiędzy szczelinami. Można również tworzyć z ubiorka obwódki rabat. To też doskonała roślina okrywowa, która znosi sezonowe susze. Roślina ta pięknie komponują się z innymi wiosennymi kwiatami w uprawie pojemnikowej, są doskonałą dekoracją balkonów i tarasów.

Wymagania uprawowe

Ubiorek wiecznie zielony wymaga stanowiska słonecznego, żyznej, bogatej i organicznej gleby, w takim podłożu nie trzeba go często nawozić. Dobrze toleruje nawozy organiczne, na bazie roślinnej. Warto zaznaczyć, że ładniejsze kwiaty wytwarza w środowisku zasadowym. Nie lubi gleb bardzo kwaśnych, ani zacienionych miejsc na rabatach.

Jeśli jesień jest sucha i słoneczna – ubiorek wiecznie zielony ponownie zakwitnie. Ubiorek bardzo dobrze znosi okresowy niedobór wody, dlatego świetnie sprawdza się w ogrodach skalnych oraz w nasłonecznionych miejscach. Aby zagęścić roślinę i zachować jej zwarty i poduchowaty pokrój – trzeba ją regularnie przycinać – najlepiej późną wiosną, zaraz po przekwitnięciu.

Pielęgnacja ubiorka wiecznie zielonego
Źródło: Pixabay.com

Sposoby rozmnażania

Najwygodniejszym sposobem rozmnażania ubiorków jest wysiewanie nasion. Nie trzeba robić sadzonek w inspektach lub w pojemnikach, wystarczy wysiać nasiona wprost do gruntu. Najlepszym terminem jest późna wiosna, kiedy jesteśmy już pewni, że groźba przymrozków minęła. Wschody następują dość szybko, a gotowe sadzonki mamy już na początku września.

Drugą metoda rozmnażania ubiorków wiecznie zielonych jest tworzenie sadzonek pędowych. Sadzonki pobiera się ze starszych, dobrze rozwiniętych roślin, z ich części szczytowych. Pobrane fragmenty powinny mieć długość przynajmniej dziesięciu centymetrów. Aby przyspieszyć proces ukorzeniania można zastosować fitohormony. Sadzonki umieszcza się w wilgotnym piasku. Należy pamiętać, że nie można dopuścić do przesuszenia podłoża, musi być stale wilgotne. Niektórzy ogrodnicy najbardziej cenią rozmnażanie ubiorka przez odkłady. Pokładające się pędy krzewinki same się ukorzeniają, wystarczy tylko odciąć je od rośliny matecznej i wysadzić w nowym miejscu.

Ciekawsze odmiany ubiorka wiecznie zielonego

Odmian ubiorka jest sporo, poniżej przedstawiono ciekawsze z nich, które rozróżniają się pokrojem, kolorem kwiatów oraz wybarwieniem liści.

  • ‘Findel’ – krzewinka jest bardzo gęsta i zwarta, tworzy dekoracyjne poduchy, kwiaty są większe od typowej odmiany, w kolorze białym,
  • ‘Golden Candy’ – kwiaty są białe, ale liście mają jaśniejszy, przechodzący w żółć odcień,
  • ‘Pink Ice’ – nietypowe dla gatunku kwiaty – lekko zaróżowione, pokrój nieco luźniejszy,
  • ‘Fairy’ – na uwagę zasługują kwiaty, które na jednej roślinie przybierają różne odcienie fioletu i różu,
  • ‘Weisser Zweig’ – bardzo zwarty pokrój, białe kwiaty.

Autor:
Aleksandra – ogrodnik z wykształcenia i z zamiłowania,
miłośniczka kwiatów i owadów,
w wolnym czasie zajmuje się swoim naturalistycznym ogrodem i pszczołami.

Źródła:

Ch. Grey-Wilson, Ogródki skalne, Rośliny od A do Z, Świat Książki, Warszawa 2011

 

admindo

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.