Cedr libański (z łacińskiego Cedrus libani) jest jednym z najbardziej wiarygodnych świadków na burzliwą historię Libanu. To niezwykłe oraz imponujące drzewo jest tak bardzo powiązane z ziemią tego kraju, że znalazło swoje statuowanie w ich fladze narodowej.

Cedr libański – charakterystyka

Naturalnie drzewo to można napotkać na terenach Syrii, Turcji oraz oczywiście Libanu. Drzewo to jest bardzo cenne. Świadczy o tym jego historia. Mianowicie stosowano je do budowy świątyń, później również domów oraz statków. W starożytności Egipcjanie używali żywicy tego drzewa do mumifikacji zwłok. Niestety przez liczne wylesienia, lasy cedrowe już praktycznie nie istnieją.

Plusem tej rośliny jest fakt, iż jest ona w pełni mrozoodporna na nasz klimat. Drzewa libańskie można spotkać na znacznych wysokościach, czyli na przykład w górach. Porastają przestrzenie na wysokości od tysiąc trzysta do dwa tysiące sto metrów nad poziomem morza. Jego podstawowy gatunek osiąga nawet do czterdziestu dwóch metrów wysokości, jednak te uprawne są znacznie niższe.

Większa część drzew cedrowych po kilkunastu latach osiąga zaledwie piętnaście metrów wysokości. Średnica pnia owego drzewa, dochodzi do około dwóch lub trzech metrów. Przekłada się to na obwód przekraczający dziesięć metrów.

Wygląd drzewa cedrowego

Roślina ta zachwyca bardzo wielu swoim ciekawym, przyciągającym uwagę pokrojem. Jest to z jeden z najciekawszych iglaków, który uprawiany jest w polskich ogrodach. Sadzonki cedru libańskiego zyskały swoją dużą popularność dzięki niezwykłemu ubarwieniu igieł. Igły bowiem są szaroniebieskie, można powiedzieć, że wręcz srebrzyste. Jest to wyjątek w tym gatunku, ponieważ cedr himalajski ani ten syberyjski nie mają aż tak intensywnej barwy.

Igły cedru libańskiego posiadają kilka centymetrów długości, są bardzo gęste, gdyż układają się nawet po kilka sztuk w zaledwie jednej wiązce. Jest to okazałe, długowieczne drzewo iglaste, które porasta do nawet dwóch i pół metra szerokości pnia, może ono przeżyć nawet tysiąc lat.

W początkowych latach rozwoju cedr libański posiada stożkowatą koronę. Niestety z biegiem czasu staje się ona bardziej rozłożysta. Obwód takiej korony, u najbardziej wiekowych okazów, osiąga wielkość od sześćdziesięciu do dziewięćdziesięciu centymetrów. Drzewo cedrowe jest bardzo popularne w przemyśle stolarskim, bywa wykorzystywane do robienia parkietów.

Cedr libański – gatunki

Cedr atlaski (z łacińskiego cedrus atlantica)

Jest uważany przez niektórych za podgatunek cedru libańskiego. Naturalnie występuje on, jak sama nazwa mówi w górach Atlas, na terenie Maroka i Algierii. Jest to drzewo wiecznozielone, często mylone  z modrzewiem przez bardzo zbliżony wygląd. Odróżnić je można tylko ze względu na fakt, że cedr nie gubi igieł na zimę. Naturalnie dorasta do czterdziestu metrów wysokości. Jeśli będziemy chcieli zasadzić cedr atlaski w ogrodzie to najlepiej, by rósł na przepuszczalnej glebie w miejscu, które odsłonięte jest od zimowych wiatrów. Młode sztuki czasem potrzebują okrywania, ale te starsze są praktycznie całkowicie mrozoodporne.

‘Glauca Pendula’

Jest jedną z najbardziej popularnych odmian tego gatunku, a jej sadzonki można znaleźć najczęściej w sklepach ogrodniczych bądź w szkółkach. Jest to wyjątkowa odmiana, która wielu chwyta za serce. Jej ‘’płaczące’’ pędy przewieszone są od pnia aż do prawie samej ziemi. Gęsto porośnięte są igiełkami, co powoduje ich zachwycający widok. Odmiana ta należy do karłowatych, osiąga zaledwie od czterech do sześciu metrów wysokości. Na dodatek można ją osiągnąć tylko i wyłącznie pod warunkiem odpowiedniego prowadzenia oraz pielęgnacji. Jej charakterystyczną cechą jest jasnoszara oraz spękana podłużnie kora, która również dodaje uroku.

Cedr himalajski (z łacińskiego Cedrus deodara)

Jest najbardziej rozpowszechnionym oraz znanym gatunkiem. W naturalnym obszarze występowania wysokość tego drzewa jest dwukrotnie większa niż w Polsce. W naszym kraju osiągają one od dwudziestu do dwudziestu pięciu metrów. Posiadają długie igły, które mierzą od trzech do pięciu centymetrów, są zebrane w pęczki, gdzie jest ich aż od dwudziestu pięciu do trzydziestu, ich ubarwienie jest niebieskozielone. Mają one również wiele swoich własnych odmian.

Cedr libański – warunki uprawy

Cedr libański najlepiej uprawiać w miejscach nasłonecznionych, ponieważ barwne igły w miejscach widnych, o dużej ilości światła rozproszonego intensywnie się wybarwiają. Warto również wybrać stanowisko zaciszne, jak i wolne od silnych, mroźnych oraz wysuszających wiatrów, na przykład od strony wschodniej.

Należy pamiętać, by nasiona przed wysiewem moczyć w letniej wodzie, która posiada około dwadzieścia pięć stopni Celsjusza przez pięć godzin. Kolejnym krokiem jest umieszczenie jej w torebce strunowej, którą bardzo lekko wypełniamy wilgotnym, drobnoziarnistym wermikulitem bądź piaskiem. Kolejno wsadzamy ją w chłodne miejsce, które posiada od zera do pięciu stopni Celsjusza. Może to być na przykład lodówka. Aby zapewnić lepszą wentylację powietrza, to otwieramy torebkę co tydzień. Później, po ośmiu tygodniach dopiero przesadzamy je do doniczki.

Roślina ta najlepiej rozwija się w podłożu o pH od pięciu do siedmiu. Wysiew należy wykonać na głębokość trzech milimetrów, a następnie nasiona przykryć dwumilimetrową warstwą wermikulitu bądź ziemi. Ową doniczkę ustawiamy w miejscy słonecznym oraz ciepłym. Trzeba pamiętać, by stale zachowywać glebę lekko wilgotną. Zbyt duża wilgotność może spowodować, że nasze nasiona zaczną gnić.

Kiełkowanie jest bardzo różne, zwykle trwa od trzech do aż szesnastu tygodni. Jeśli nasze wstępne przygotowanie nie będzie prawidłowe roślina spać może nawet rok dłużej. W uprawie cedru libańskiego najważniejsze jest, by odpowiednio prowadzić roślinę. Dlatego też już we wczesnym stadium należy wyznaczyć mu jedną, główną oraz bardzo silną gałąź. Dodatkowo należy sklasyfikować gałęzie boczne, które odgina się przy użyciu drewnianych podpór. Pozwoli to na uzyskanie pięknego pokroju oraz sprawo, że nasze drzewko będzie się prezentować dużo lepiej.

Cedr libański – pielęgnacja

Cedr libański nie jest za bardzo wymagający, jeśli chodzi o pielęgnacje. Poza sporadycznym podlewaniem, które trzeba stosować w czasie letnich upałów, to nie potrzebuje niczego więcej. Można też podlewać je zimą, ponieważ to ochroni je przed suszą fizjologiczną.

Dodatkowe sposoby pielęgnacyjne dochodzą jedynie w momencie, gdy sami chcemy, by było bardziej majestatyczne i rozłożyste. W takim wypadku można je nawozić, stosując do tego specjalne preparaty przeznaczone dla iglaków. Ten zabieg zalecany jest, by wykonywać go wiosną.

Cedr może również potrzebować preparatów, które obniżą zawartość pH w glebie, ponieważ ta roślina stale potrzebuje kwaśnego podłoża. Odmiany karłowate dodatkowo dokarmiać można nawozami, które posiadają w sobie niską zawartość azotu. Cedr libański zaleca się sadzić na wiosnę bądź na początku jesieni, czyli wrzesień lub październik. Młode rośliny trzeba pilnować, ponieważ ich system korzeniowy tworzy się bardzo wolno, przez co bardziej są podatne na przewracanie bądź krzywienie. Tylko w przypadku młodych roślin trzeba pamiętać o regularnym podlewaniu.

Cedr libański – cena

Jeśli chodzi o zakup sadzonek cydru libańskiego, to można kupić go z nagim korzeniem, bądź w doniczce. To właśnie one są łatwiejsze w uprawie. Sadzić je można w wybranym przez nas momencie, gdyż szybko przyjmują się na stałym miejscu i nie zahamowują wegetacji. Sadzonki nie odstają w swojej cenie od innych iglaków tego rodzaju. Najczęściej drzewko kosztuje około dwudziestu złotych. Jeśli chcemy kupić już większe drzewo, które ma około trzech metrów, to cena może się wahać od dwóch do aż czterech tysięcy złotych.

Cedr libański – historia

Historia cedru zaczęła się już bardzo dawno temu. Pierwszy raz zostało użyte w Biblii, jako erez (z języka hebrajskiego), wymieniono je kilkadziesiąt razy i badacze roślin biblijnych jednogłośnie stwierdzili, że oznacza ono cedr libański. W ,,Księdze Izajasza” został on nazwany ‘’chwałą Libanu’’, a w poezji symbolizował siłę, majestat oraz dostojeństwo.

Najbardziej kojarzony z tą rośliną jest sam król Salomon, który rozprawiał o drzewach, a jej nazwa została wielokrotnie użyta. Drewno cedrów libańskich zostało sprowadzone w bardzo dużych ilościach w celu wzniesienia Świątyni Jerozolimskiej, oprócz tego wzniesiona została również budowla, która została nazwana ,,Domem Lasu Libanu”. Co ciekawe drzewo to nie rosło w Izraelu, kupowano je od króla Tyru, płacono za nie jęczmienie, pszenicą, winem, jak i oliwą. Z wielu źródeł wynika, że drzewo to nie tylko zostało wykonane do zbudowania świątyni, ale również posadzono je w jej środku, co mówi o dużej wartości tej rośliny.

Cedr libański – zastosowanie

Cedr libański swoje zastosowanie znajduje w medycynie. Używano go w niej już od dwóch i pół tysiąca lat przed naszą erą. Olej pozyskiwany z szyszek tego drzewa, zawiera duże zasoby witaminy E. Pomocny jest w walce z cukrzycą, chorobami reumatycznymi, wspomaga pracę serca oraz wspiera eliminację płytek miażdżycowych. Dodatkowo służy do sporządzania maści, które leczą choroby skórne oraz rany. Łagodzi również ból zębów.

Wyciąg z cedru wspomaga łagodzenie stanów zapalnych, poprawia krążenie krwi i zwalcza łupież. Pozyskuje się z nich również olejek eteryczny, który wykorzystuje się jako surowiec w perfumerii oraz w kosmetyce.

Olejki cedrowe stosowane są również w aromaterapii. Dodaje się je do kąpieli. Co więcej, olej z cedru występuje też w produkcie spożywczym. Używa się go jako dodatek do potraw. Jeśli chodzi o orzechy cedrowe, to produkowane są z nich preparaty, które zaleca się przy wysiłku fizycznych. Można również tworzyć nalewki, które robi się z młodych, zielonych szyszek. Wszystkie te produkty są łatwo dostępne. Ich cena nie jest wysoka.